هدی صابر نمرده است، او را کشته اند!

نوشته اند هدی صابر مرد! با اعتصاب غذا خودکشی کرد! نوشته اند تا مگر در برابر تاریخ و محکمه بی رحمش مفری بجویند برای خلاصی. خلاصی از بارگناهی که بدان مرتکب شده اند و گردنشان را خواهد گرفت. نوشته اند هدی صابر بر اثر شوک ناشی از اعتصاب غذا در زندان جان باخت.
نوشته اند تا نقطه تاریک دیگری از کارنامه سیاه خامنه ای و یاران ولایتمدار خونخوارش، پاک شود. در حالیکه واقعیت را چیز دیگری است. مرگ هدی صابر طبیعی و حتی در اثر اعتصاب غذا نبوده است که اعتصاب غذای او اعتصاب غذای تر بود و نه اعتصاب غذای خشک. مرگ او نه در اثر اعتصاب غذا که در اثر تمسخر و نیشخند اراذل و اوباش خامنه ای در زندان اوین رخ داده است. مرگ او در اثر خنده های کریه مردانی رخ داده است که جرثومه پلیدی و رذالتند! آنها که از مردن ما دلشاد می شوند. هدی صابر را کشتند. همانها که وقتی او التماس می کرد او را به درمانگاه اوین ببرند به او رکیک ترین الفاظ را حوالت می دادند و می گفتند: « حقته! گه خوردی که اعتصاب غذا کردی! » هدی صابر نمرده است. او را کشته اند. او را خامنه ای کشته است. تاریخ را اشتباه ننویسیم! هدی صابر را خامنه ای کشت. چنانکه سیامک پورزند را. چنانکه هاله سحابی را. چنانکه ندا آقا سلطان را. چنانکه سهراب اعرابی را. چنانکه زهرا کاظمی را. چنانکه سعیدی سیرجانی را. چنانکه همه بی گناهانی که در 23 سال رهبری او مظلومانه و بی گناه، کشته شدند. چنانکه پروانه و داریوش فروهر را. چنانکه محمد مختاری و جعفر پوینده را...